การนำระบบอัตโนมัติมาใช้คือการเดินทาง ไม่ใช่แค่เรื่องการจ้างผู้ขายให้เข้ามา ติดตั้งเทคโนโลยี แล้วจากไป เส้นทางส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับการให้คำปรึกษาแก่พนักงาน เพื่อให้พวกเขาเข้าใจไม่เพียงแต่วิธีการใช้ระบบอัตโนมัติเท่านั้น แต่ยังต้องใช้งานเมื่อใดด้วย มันต้องการการยอมรับและการทำงานร่วมกันทั่วทั้งองค์กรและความเข้าใจจากพนักงานที่อาจกลัวว่าจะถูกไล่ออกจากงานโดยอัตโนมัติ องค์กรต้องเรียนรู้ที่จะเป็นเจ้าของกระบวนการอัตโนมัติเพื่อที่จะเริ่มต้น
เมื่อเร็ว ๆ นี้องค์กรบังคับใช้กฎหมายได้ผ่านการเดินทางแบบนั้นกับเร้ดแฮท
“เราสามารถเข้าร่วมองค์กรของพวกเขาและเป็นพันธมิตรกับพวกเขาในการนำเทคโนโลยีระบบอัตโนมัติมาใช้” Ryan Bontreger ที่ปรึกษาอาวุโสของ Red Hat กล่าว “เรา … เปลี่ยนวิธีการทำธุรกิจอย่างสิ้นเชิง เปลี่ยนการหยุดทำงานจากสองสัปดาห์ในงานหนึ่งๆ ที่พวกเขาต้องทำอย่างสม่ำเสมอ … ในเวลาไม่กี่ชั่วโมง”
ก่อนที่เร้ดแฮทจะเข้ามามีส่วนร่วม มีสองกลุ่มที่ทำงานในพื้นที่เดียวกัน แต่พวกเขาไม่สามารถทำงานแตกต่างกันมากไปกว่านี้ได้ กลุ่มแรกมองหาการสร้างและปรับใช้เทคโนโลยีสมัยใหม่อย่างต่อเนื่อง ในขณะที่กลุ่มที่สองกำลังบำรุงรักษาเซิร์ฟเวอร์รุ่นเก่าและตั้งใจมากขึ้นเกี่ยวกับอัตราความเร็วของพวกเขา มันสร้างสภาพแวดล้อมระหว่างเรากับพวกเขา และทั้งสองกลุ่มแทบไม่ได้อยู่ในห้องเดียวกันเลยด้วยซ้ำ
“มันเป็นการต่อสู้ทั่วไปที่คุณเห็นในหลายๆ องค์กร ซึ่งคุณมีฝ่ายหนึ่งเคลื่อนไหวเร็วมาก และอีกฝ่ายไม่คุ้นเคยกับการเคลื่อนไหวเร็วมาก และมันก็เป็นเช่นนั้นเสมอ ถ้าพวกเขาทำเช่นนี้ มันจะทำร้ายเรา หรือถ้าเราทำเช่นนี้ มันจะทำร้ายพวกเขา” บอนเทรเกอร์กล่าว “เราให้พวกเขาอยู่ในห้องเดียวกัน พูดมันออกมา แค่ได้สิ่งนั้นมา กระแสการสื่อสารดำเนินไป และเป็นเพียงการรวมกลุ่มเหล่านั้นเข้าด้วยกันและปล่อยให้พวกเขาได้รับความไว้วางใจระหว่างกัน เป็นกุญแจสำคัญที่ทำให้พวกเขาประสบความสำเร็จด้วยระบบอัตโนมัติ”
นั่นคือช่วงแรกของการเดินทาง: ค้นพบปัญหาและเข้าสู่หน้าเดียวกัน จากนั้นมาเทคโนโลยี
ก่อนที่เร้ดแฮทจะมาถึง พวกเขาจะปรับใช้แพลตฟอร์มขนาดใหญ่ด้วยตัวเองทุกๆ 2-3 สัปดาห์ พวกเขาจะสร้างเครื่องเสมือน เชื่อมต่อที่เก็บซอฟต์แวร์ของบุคคลที่สาม และปรับใช้แอปพลิเคชันของตน
“โดยพื้นฐานแล้วจะมีข้อกำหนดใหม่เข้ามาและพวกเขา
จะต้องผ่านกระบวนการแบบแมนนวลเดิมๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ดังนั้นสิ่งที่เราทำกับเส้นทางการนำระบบอัตโนมัติไปใช้ ก็คือสอนวิธีจับปลาเป็นหลัก” จอนนี่ ริคการ์ด สถาปนิกของเร้ดแฮทกล่าว “เราจะเข้าไปข้างใน และในการยื่นขอสองครั้งแรก เราจะนั่งลง กับพวกเขาและเราก็ขับรถกันจริงๆ จากนั้นคุณก็จบขั้นตอนต่อไป ซึ่งพวกเขากำลังขับรถและเรากำลังนั่งปืนลูกซอง และแก้จุดบกพร่องด้วยกัน และในตอนท้าย พวกเขาเขียน Ansible ทั้งหมดหรือเขียนระบบอัตโนมัติทั้งหมดเอง”
วิธีการแบ่งเป็นระยะนี้ยังช่วยเปิดเผยขอบเขตทั้งหมดของปัญหาอย่างรวดเร็ว ตลอดจนความลึกของช่องว่างในการสื่อสารระหว่างทั้งสองทีม นอกจากนี้ยังช่วยให้ทีมเหล่านั้นเรียนรู้ที่จะทำงานร่วมกันเพื่อสร้างรากฐานแห่งความสำเร็จของตนเอง
“ท้ายที่สุดแล้ว เรารู้สึกประหลาดใจกับระบบอัตโนมัติที่พวกเขากำลังทำอยู่” Rickard กล่าว “พวกเขาสามารถเริ่มทำสิ่งต่าง ๆ ได้โดยไม่ต้องบอกเราและมันก็เป็นของพวกเขา เราไม่ได้ทำอะไรให้ ปล่อยไว้ แล้วมันก็พังทลาย พวกเขาถูกยึดครองในเวลาที่เราจากไป” ความพยายามเหล่านี้ขยายออกไปไกลเกินกว่าขอบเขตโครงการเริ่มต้น สิ่งที่ตั้งใจไว้ในตอนแรกคือระบบอัตโนมัติเพื่อรองรับโครงสร้างพื้นฐานยุคหน้า อย่างไรก็ตาม ภายในเวลาไม่กี่เดือน ทีมงานที่ดูแลโครงสร้างพื้นฐานเดิมได้เข้าร่วม รวมทั้งแอปพลิเคชัน เครือข่าย และกลุ่มความปลอดภัยต่างๆ จำนวนมาก ล้วนสร้างระบบอัตโนมัติของตนเองเพื่อลดเวลาตอบสนองสำหรับงานประจำวัน “ไม่มีใครชอบที่จะเป็นทีมที่ทุกคนรอคอย” บอนเทรเกอร์กล่าว “เมื่อทีมหนึ่งเร่งความเร็ว ทีมอื่นก็จะตามมา”
ความพยายามได้รับความมุ่งมั่นจากทุกคนที่เกี่ยวข้อง Bontreger กล่าวว่า นี่เป็นก้าวสำคัญเมื่อทีม Red Hat สามารถมีส่วนร่วมกับบุคคลที่มักสงสัยมากที่สุด บุคคลนี้ได้พัฒนาระบบอัตโนมัติประเภทของตัวเองผ่านสคริปต์ Perl แต่ปรับขนาดได้ไม่ดีนัก ในฐานะผู้สร้างและเจ้าของ เขาถูกร้องขออย่างต่อเนื่อง ทำให้เขามีงานล้นมือซึ่งทำให้เขาไม่สามารถทำงานที่เขาอยากทำได้ เช่น เพิ่มคุณสมบัติเพิ่มเติมหรืออัปเกรดโครงสร้างพื้นฐาน หรือปรับปรุงกระบวนการ ในตอนแรก เขามีความกังวลเกี่ยวกับระบบอัตโนมัติที่ส่งผลต่อประสิทธิภาพการทำงานของเขา เนื่องจากเขาต้องเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ เมื่อเขาเริ่มหยิบมาใช้ ความสามารถในการปรับขนาด ความยืดหยุ่น และอิสระในการแยกสาขาออกไปยังดินแดนใหม่ๆ ก็ชนะใจเขาในที่สุด
